De muzikale toppen van Mont Franc
De toppen van Mont Franc waren zondagmiddag 21 januari 2018 niet te ervaren in een hooggebergte ver van Nederland, maar in de omsloten ruimte van de vertrouwde Oude Jan. Het programma van het ‘Velpse’ Ensemble Mont Franc bood welluidende vergezichten op de barokmuziek van voornamelijk J.S. Bach en G.P. Telemann. Het ensemble bestaande uit vier leden van het gezin Frankenberg speelde op cello, klavecimbel, hobo en viool, een combinatie die in de volle Oude Jan prachtig klonk.
Daniël en Emmanuel Frankenberg, de twee zonen in het ensemble, hebben ieder de ‘Rabo-burgemeester De Bruinprijs’ van de gemeente Rheden gewonnen, respectievelijk in 2014 en 2017. Een goede reden voor kersverse burgemeester Van Eert en zijn vrouw om dit bijzondere concert bij te wonen. Want ook al zijn het vier leden van hetzelfde gezin, de agenda’s lopen door alle verschillende muzikale verplichtingen flink uiteen. Vader Peter Frankenberg vertelde in zijn inleiding dat dit optreden ook voor hen als uitvoerenden een unieke gebeurtenis was.
In het programma waren drie triosonata’s opgenomen, een typische muziekvorm uit de barok waarbij – in de bezetting van Ensemble Mont Franc – de melodiestemmen werden verzorgd door viool en hobo met de cello en het klavecimbel als ondersteuning. De virtuositeit van de uitvoering was een genot om te beluisteren. In een fuga van Bach mocht het klavecimbel soleren en Daniël gaf het publiek een vrolijke luisteropdracht mee die toch behoorlijk pittig bleek te zijn (voor het niet zo geoefende oor). Een opmerking terzijde; het is opvallend dat de uitgevoerde muziekstukken weliswaar door verschillende componisten bijna 300 jaar geleden zijn geschreven, maar dat ze allemaal in een tijdsbestek van ongeveer 15 jaar, tussen circa 1725 en 1740 tot stand zijn gekomen. Het is alsof je met een soort tijdkijker een klein stukje muziekgeschiedenis onder de loep legt. Voor de familie Frankenberg heeft deze tijd weinig geheimen, zo bleek uit de toelichtingen die bij de stukken werd gegeven. Telemann werd een huisvriend genoemd en Bach kreeg het meeste respect van Mont Franc: “de grootste van alle tijden”.
Het concert eindigde met een staande ovatie. Al tijdens het concert had Frankenberg opgemerkt dat het een weerzien met veel bekenden was. Dat bleek ook tijdens de borrel; er werd door velen nagepraat en men bleef enthousiast en complimenteus om de vier musici heendrommen.